„Ziemia nie należy do człowieka, to człowiek należy do Ziemi. Cokolwiek przydarzy się Ziemi – przydarzy się człowiekowi. Człowiek nie utkał pajęczyny życia, jest nitką w tej pajęczynie; niszcząc pajęczynę życia – niszczy samego siebie”.
Cywilizacja [łac. civilis], poziom rozwoju osiągnięty przez społeczeństwo w danej epoce historycznej ze szczególnym uwzględnieniem poziomu kultury materialnej (zwłaszcza wiedzy ścisłej i techniki), będącej wskaźnikiem opanowania przez ludzi sił przyrody i wykorzystania jej bogactw.
Człowiek [łac. Homo sapiens], istota żywa wyróżniająca się wśród innych najwyższym rozwojem psychiki i życia społecznego, jedyna posiadająca kulturę i zdolna do jej tworzenia, pod względem biologicznym gatunek człowiekowatych (Homo sapiens) żyjący od schyłku plejstocenu.
Od kiedy na planecie Ziemia zaistniał człowiek, aby przeżyć ingerował w jej środowisko. Początkowo było to tylko dostosowanie się do istniejących naturalnych warunków przyrodniczych. Z czasem coraz bardziej je opanowywał i przekształcał. Ingerując w całe środowisko ziemskie na przestrzeni wieków w większości zmienił je całkowicie. Pozostało już niewiele miejsc na naszej planecie, gdzie człowiek jeszcze się nie dostał. Cywilizując Ziemię w dość swobodny sposób otworzył puszkę Pandory.
Spowodował siedem skażeń, zmór lub, jeśli wolimy, popełnił siedem grzechów głównych przeciwko planecie. Najgorsze jest to, że nadal tak robi, a jego ekspansja przybiera na sile:
1-zanieczyszcza powietrze;
2-zanieczyszcza i marnuje wodę;
3-zanieczyszcza, zatruwa i degraduje glebę;
4-zanieczyszcza i zatruwa odpadami;
5-zanieczyszcza hałasem i wibracjami;
6-gospodaruje dowolnie energią i wykorzystuje szerokie spektrum promieniowania elektromagnetycznego;
7– coraz bardziej zanieczyszcza światłem.
Ludzkość jest jak na huśtawce. W jednym miejscu stara się naprawiać szkody, a w drugim je tworzy i zwiększa. Zwykły ziemianin absolutnie nie widzi tego, że ziemia jest jednym, skomplikowanym organizmem, którego elementy są od siebie zależne. Widzi tylko czubek własnego nosa i własne potrzeby. Tak, jak to było od zawsze.
Jesteśmy dumni z naszych osiągnięć. Szczycimy się swoją wiedzą, kulturą i techniką. I co z tego, gdy jednocześnie konsekwentnie ogołacamy nasz ziemski dom ze wszystkiego, co się da, zapominając, że „Ziemia nie jest nam dana raz na zawsze, tylko pożyczyliśmy ją od naszych wnuków”. Niszczymy gatunki roślin i zwierząt, wyrywamy zasoby, które kryją się na i pod powierzchnią planety. Zmieniamy krajobraz. Pędzimy na oślep i nie słuchamy ostrzeżeń, tych, którzy widzą dalej i szerzej.
Czy się kiedyś zatrzymamy? Oby, ale ludzkość jest jak pędzący coraz prędzej pociąg bez maszynisty. Mamy najlepszy przykład czasu pandemii. Na ile się zatrzymaliśmy? Na dwa miesiące. Przyroda złapała oddech, a my szybciutko powróciliśmy do znanego nam i swojskiego życia, bo bardzo nie lubimy się ograniczać. Niestety. Człowiek jest w stanie zniszczyć znacznie więcej niż potrzebuje,ale …
„Kiedy wycięte zostanie ostatnie drzewo, ostatnia rzeka zostanie zatruta i zginie ostatnia ryba – odkryjemy, że nie można jeść pieniędzy.”
Sentencje przypisywane wodzowi plemion Suquamish i Duwamish z okolic Seattle.
Definicje zaczerpnięte z Encyklopedii PWN
Sentencje przypisywane wodzowi plemion Suquamish i Duwamish z okolic Seattle, Cytaty sławnych ludzi, quotepark.com
Zdjęcia zaczerpnięte z Pixabay.com
1.The Blue Marble (Niebieski Marmurek) – zdjęcie Ziemi wykonane 7 grudnia 1972 przez załogę Apollo 17 z odległości około 29 000 km.
2. Uprawa – Sasin Tipchai.
3. Ewolucja – David Maitre.
4. Ziemia w odpadach – Naupload.
5. Wyciąganie odpadów z wody – Anastasia Gepp.
6. Odpady w górach – pasja1000.
7. Kopalnia i elektrownia – Iwona Olczyk.
8. Ziemia nocą. Włochy – Międzynarodowa Stacja Kosmiczna.
9. Dolar – Nadia Donaner
Autor tekstu: Agnieszka Wierzbicka